Przejdź do głównej zawartości

Dyrektor Rofamy, poseł, radny - Stanisław Binek

Stanisław Binek przyszedł na świat 20 listopada 1914 roku w Kuźnicy Bobrowskiej (obecnie powiat ostrzeszowski) w rodzinie rolniczej. Ukończył szkołę powszechną i Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Ostrzeszowie. Służył w pułku piechoty w Ostrowie Wielkopolskim.

W 1938 roku został urzędnikiem Ubezpieczalni Społecznej w Obornikach, dokąd przyszedł po wcześniejszej pracy w ubezpieczalniach społecznych w Ostrowie, Lesznie i Szamotułach. W maju 1939 roku Stanisław Binek wchodzi w skład Batalionu Obrony Narodowej “Oborniki”, gdzie w stopniu podporucznika jest dowódcą zwiadu batalionu. Był uczestnikiem Kampanii Wrześniowej, biorąc udział w walkach pod Lubrańcem i Iłowem, gdzie trafił do niewoli. Po zwolnieniu został wysiedlony do Skarżyska Kamiennej wraz z rodziną.

W 1945 roku wrócił do Obornik, gdzie ponownie podjął pracę w Ubezpieczalni Społecznej, pełniąc do 1953 roku funkcję jej dyrektora. Działał również w lokalnych strukturach Polskiej Partii Socjalistycznej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Studiował jednocześnie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego i Akademii Handlowej, jednak studiów nie ukończył z powodu zaangażowania w pracę zawodową i działalność społeczną.

Rok 1953 przyniósł likwidację Ubezpieczalni Społecznej w Obornikach i objęcie przez Stanisława Binka funkcji dyrektora Wielkopolskiej Fabryki Maszyn Młyńskich “Młynowytwórnia” w Rogoźnie. Przez 25 lat rządów Binka (1953-1978) przekształcona w “Rofamę” Młynowytwórnia stała się jednym z największych zakładów produkcyjnych w Wielkopolsce i czołowym eksporterem maszyn w województwie pilskim. W tym czasie fabryka podejmowała wiele działań społecznych i kulturalnych, pomagając również oświacie. W latach 1957-1961 był posłem na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej III kadencji z ramienia PZPR i okręgu wyborczego nr 70 w Pile. Przez wiele kadencji był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Obornikach.

W 1978 roku Stanisław Binek przeszedł na emeryturę. W 1983 roku został pierwszym prezesem Towarzystwa Przyjaciół Rogoźna.

Zmarł 22 kwietnia 1992 roku.


Bibliografia:

Red. L. Bełch, M. Mikołajczyk, Rogoźnianin XX wieku. Biogramy nominowanych do tytułu. Rogoźno 2001.

Kurier Rogoziński nr 9(24) z 6 maja 1992 r., s. 1 i 3.

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0ULXcoHiT7Yyv6hNA6a3qmUtuj2WgrTVngbdPhsMyMy3U46mBhRuKJHp9Gjoy2FSAl&id=100023863013032 (dostęp: 1.11.2024)


Popularne posty z tego bloga

Nazwy miejscowe w Gminie Rogoźno, których mogliście nie mieć pojęcia, cz. 3

Po przerwie zapraszam na kolejną część nazw miejscowych występujących w naszej gminie.  bloki przy ulicy Kościuszki 56 i Sądowej 2 określa się mianem Akwarium źródło: https://www.facebook.com/rogozno.stara.widokowka

Nazwy miejscowe w Gminie Rogoźno, o których mogliście nie mieć pojęcia – część 1

Wydawać by się mogło, że nazwy miejscowe w Gminie Rogoźno kończą się na miejscowościach, jeziorach, rzekach. Nic bardziej mylnego. Nasi przodkowie nadali niektórym miejscom własne, lokalne nazwy. Nie były one urzędowo zatwierdzone, przez co obowiązywały jedynie w przekazach ustnych i tak były przekazywane z pokolenia na pokolenie. Nie można ich było napotkać na mapach ani nauczyć na lekcji geografii w szkole. Zapraszam na cykl artykułów, w których przedstawię nazwy miejscowe, o których mogliście nie mieć pojęcia. w przeszłości na Plac Powstańców Wielkopolskich w Rogoźnie mówiono Stary Rynek, źródło:  https://www.facebook.com/rogozno.stara.widokowka

Nazwy miejscowe w Gminie Rogoźno, o których mogliście nie mieć pojęcia – część 2

Przyznam szczerze, że byłem zaskoczony Waszymi reakcjami na część pierwszą , którą otworzyłem cykl artykułów o nazwach miejscowych w naszej gminie. Dowodzi to tego, jak bardzo jest potrzebne pisać o tych nazwach, aby pamięć o nich nie zaginęła. okolice ulicy Polnej przed II wojną światową były znane jako Rogoźno Wybudowanie źródło. https://www.facebook.com/rogozno.stara.widokowka W związku z tym dzisiaj druga lista nazw miejscowych w naszej gminie